zdolność myślenia

См. также в других словарях:

• zdolność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, lm M. zdolnośćści {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}częściej w lm {{/stl 8}}{{stl 7}} wrodzona predyspozycja do opanowywania jakichś umiejętności, łatwość uczenia się; talent : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zdolność — ż V, DCMs. zdolnośćści; lm MD. zdolnośćści 1. zwykle w lm «predyspozycja do łatwego opanowywania pewnych umiejętności, zdobywania wiedzy, uczenia się» Nadzwyczajne, wybitne, mierne, wszechstronne zdolności. Wrodzone zdolności. Zdolności… …   Słownik języka polskiego

• umysł — m IV, D. u, Ms. umyśle; lm M. y 1. «zespół myślowych, poznawczych funkcji mózgu; zdolność myślenia, pojmowania, rozumowania; rozum, intelekt» Błyskotliwy, bystry, twórczy, krytyczny, chłonny umysł. Ciasny, ograniczony, płytki umysł. Zaćmienie… …   Słownik języka polskiego

• myśl — ż V, DCMs. myślli; lm MD. myślli 1. «czynność, funkcja, praca umysłu, zdolność myślenia; proces poznawczy, myślenie; władza psychiczna poznawcza, rozum, umysł; świadomość, pamięć» Bieg, tok, nurt myśli. Zaprzątać czymś myśl. Coś nie może wyjść z… …   Słownik języka polskiego

• myślenie — n I rzecz. od myśleć Sposób myślenia. Umiejętność, zdolność myślenia. ∆ filoz. Myślenie abstrakcyjne «myślenie za pomocą pojęć abstrakcyjnych, bez opierania się na danych bezpośrednio w spostrzeżeniu właściwościach i cechach przedmiotów» ◊ Coś… …   Słownik języka polskiego

• rozum — m IV, D. u, Ms. rozummie; lm M. y, D. ów 1. «władza poznawcza umysłu ludzkiego, zdolność myślenia, poznawania, wykrywania związków zależności między postrzeganymi rzeczami, zjawiskami i formułowania sądów, orzekania o tych zjawiskach i… …   Słownik języka polskiego

• władza — ż II, DCMs. władzadzy 1. blm «prawo rządzenia państwem, panowanie, rządzenie; stosunek społeczny między dwiema grupami, polegający na tym, że jedna z grup może w sposób trwały oddziaływać na postępowanie grupy drugiej w realizacji zadań… …   Słownik języka polskiego

• myślący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. myśleć (p.) myślący w użyciu przym. 1. «mający zdolność myślenia» Człowiek myślący. Istoty myślące. 2. «świadczący o czyimś rozumie, czyjejś inteligencji, o skłonności do zastanawiania się» Myślące oczy, czoło …   Słownik języka polskiego

• pomyślunek — m III, D. pomyśluneknku, N. pomyśluneknkiem, blm pot. «zdolność myślenia, bystrość umysłu, orientacja; myśl» Brak pomyślunku. Nie mieć (własnego) pomyślunku. Nie starczyło komuś pomyślunku na coś, żeby… …   Słownik języka polskiego

• rozumny — rozumnyni, rozumnyniejszy 1. «mający rozum; mądry, rozsądny» Rozumny człowiek, pedagog. Dziecko stawało się coraz rozumniejsze. Jednością silni, rozumni szałem, razem, młodzi przyjaciele! (Mickiewicz) ∆ Istota rozumna «istota mająca rozum… …   Słownik języka polskiego

• umysłowo — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł. {{/stl 8}}{{stl 7}} za pomocą umysłu, ze względu na zdolność myślenia; intelektualnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozwinięty, niedorozwinięty umysłowo. Pracować umysłowo. Uważano go za dość ograniczonego umysłowo. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień